Üşüyorum Anne Şiiri - Önder Eren

Dinleniyor İstanbul...
Akreple yelkovan şafak yarışında.
Düşlerimi fareler kemiriyor anne,
Yüreğim üşüyor.
Hep aynı yaştayım,
Zaman……
Koşup ta yetişemediğim.
Ellerim nasırlı,
Gözlerim kan yağıyor,
Yüzümdeki izleri,
Kağıt mendiller silmiyor anne,
Tenim çocuk kokmuyor.
Sokaklar …
Kedilerin çöp bidonu kavgasına tanık.
Avcılar kol gezer,
Avın sığındığı karanlık.
Korku…
Bir nefeslik naylon poşette kayıp,
Beynim donuyor,
Genizim acıyor anne,
Yokluğuna alışamıyorum;
Çok sürmez,
Boğulur nefesim bu kentin akşamlarında.
Kırar direncimi yasak sokaklar,
İntikam...
Naylon poşette demlenir,
Bir fişek hızında vurur,
Sırtını dayamana fırsat vermez duvarlar,
Balçık olur.
Alır götürür geldiğin yere.
Kimse duymaz,
Anlamaz yokluğunu,
Ay görür sadece,
Ay hüzünlenir.
Görüyor musun?
Yine yalnız,
Yine büyük dolunay.
Yıldızlar bana olduğun kadar uzak.
Ne sığınacağım bir dal,
Ne üzerinde ağlayacağım mezarın,
Ne de oyuncaklarım...
Kovalarım bezlerim var,
Sebil suyla ıslatılmış.
Gazetelerim kartonlarım var,
Üstüme yorgan.
Kutuplarım buzdan evlerim var,
İçerisi sımsıcak...
Neredeysen?
Duy sesimi...
Büyümek istiyorum anne,
Ölmek istemiyorum.