Elim, kolum ve kanadım kırıldı
Hayatla bağım koptu
Karanlık tek bir güne mahkûm edildim
Gün artık hiç aydınlanmayacak
Köprü ikiye ayrıldı ve ben içine düştüm
Mesela kuş cıvıltılarını artık duyamayacağım
Çiçeklerin açtığını göremeyeceğim
Çocukların kahkahayla güldüğüne tanıklık edemeyeceğim
Tozpembe hayaller ve düşler kuramayacağım
Üşüyorum anne
Dünya kirli/insanlar çok kötü
Ben çamurda çiçek açmayı bekleyen bir bitkiyim
Dalımdan kopartılıyor, soluyorum
Gelincik kadar hassasım
Kefen giyinecek kadar temizim
Yardım et anne üşüyorum
Tut ellerimden ben bir kelebek kadar savunmasızım
Karanlıkta bırakma beni korkuyorum
Gök gürlüyor ürküyorum
Hem ağlıyor hem kan kaybediyorum
Ben dünden öldüm
Bir kere ölen bir daha ölür mü anne?
24 Eylül Cumartesi
Kayıt Tarihi : 14.2.2019 13:15:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!