Üşüyorum Anne Şiiri - Sadık Mustafa Karasoy

Hani soğuk kış geceleri meşhurdur bizim memlekette
Hani üşütme diye üzerimi örterdin uykunu bölükte
Hani yakarsın sobayı doldururdun ağzına kadar
Çok üşüyorum neredesin Anne

Bir umutla düşmüştüm yollara
Hani hep derdim ya çok zengin olacağım kurtaracağım seni burdan
O kadar çok yalvardın ki oğlum ne olur gitme diye
Seni dinlemedim üşüyorum Anne

Bir bataklığa saplandım çırpındıkça batıyorum
Umudum kalmadı her gün seni arıyorum
Gece gündüz hep seni özlüyorum
Işığım söndü güneşim battı üşüyorum Anne

Oğlum oldu diye sevinmiştim bilirim ben doğunca
Sana layık evlatmıyım düşünür dururum yıllar boyunca
Değerini bilseydim olur muydum bu halde
Bak yine kış geldi üşüyorum Anne

Hayatımı yazsam roman olurdu belki
Derler toparlar dökerdim kaleme
Sayfa sayfa da yazsam anlatamazdım seni
Gönlümde sen gözümde yaş üşüyorum Anne

Sadık derde yazmakla anlatılabilirmi Anne sevgisi
Tatmak lazım gelmez mi o güzel zevki
Nice anne babalar gördüm de tutmaz senin yerini
Senin yokluğunda yaşıyorum Anne