Üşüyorum Anne, Şiiri - İlhami Şenol

Üşüyorum anne,
Üşüyorum,
Ayaklarım yok,
Görüyorum,
Yoklar,
Ellerim,
…
Nefesimi verecek ciğerim kalmadı,
Sesler üşüyor,
Komutan üşüyor,
Er üşüyor,
Kurt üşüyor,
…
Anne,
Üşüyorum,
Asıl üşümem,
Cesedimden değil,
Ruhumdan,
Anne ruhum üşüyor,
…
Bu kaçıncı geçişimiz,
Kumandanın önünden,
Derler ki,
Olmadı,
Haşmetli değilmiş yürüyüşümüz,
Meğer
Diğer taburlar,
Bizden daha beter,
Beteri göstermezlermiş,
Anne,
Gösteremezlermiş,
Er üşür,
Diyemezlermiş,
…
Ben,
Hayatı bilmem anne,
Namaz duaları,
Tarla,
Tapan,
Koyunlar,
Kuzular,
Bana bunları öğrettin,
…
Benim hayatımı,
Hayatı,
Geleceği,
Baharları,
Kışları,
Askerliği bildiklerine emanet ettim,
Onlarda,
Beni kurda,
Soğuğa,
Kara,
Bite,
Buza,
Emanet ettiler,
Üşüyorum anne,
Ama
Asıl üşümem,
Ruhumdandır,
Oğullar,
Oğullara,
Sahip olamadan,
Gidiyorum,
Anne,
Üşümeye.
(sarıkamışta,onbinlerce anadolu evladı soğuğa,bite,bitin amansız hastalığı tifüse yenik düştüler.
her sarıkamışı anımsadığımda,bir tuhaf olurum.
Allah bana sarıkamışta görev yapmayıda nasip etti.
sarıkamışta sessiz sedasız kara,buza,soğuğa teslim olanlara layık bir anadolu evladımıyım diye de düşünürüm.
o yüzdendir hasssasiyetim.
o yüzdendir memleketimin bir sorunu olduğunda kılı kırk yarmam)
e. tbp. alb. ilhami şenol.