Üşüyorum Anne Şiiri - Sadakat 27

yazıyorum sadece o kadar
neler yazdığımı kimse bilmiyor ben gibi
bende susmuş yaşlı gözlerle bakıyorum sadece
ağlıyorum ağlıyorum ve ağlıyorum
sonunda kapanan gözlerimde seni buluyorum
hayal içinde seni hayal edip
hıçkırıklarla uyanıyorum
bir sabah vakti açtığıma camı
ışıktan önce giriyorsun odama
manasızca odada seni arıyorum
sen diye seslenip avere oluyorum
sonra sessizce kendimden kaçıp
odamın köşesine sızıyorum
açmıyorum telefonlarımı
konuşmak istemiyor konuşamıyor dilim
konuşan tek şey ise
seni arayan yaşlı gözlerim
uzatıyorum elimi boşluk tutuyor
boşluğa ağlıyorum
yanlızlık siliyor gözyaşımı
ve hiç oluyorum hiç olan bu hayatta
hayata kızıyorum erkek başıma
kızıyorum senin beni bırakıp kaçışına
kızıyorum çekilmeyen namlulara
nağmelerin suskunluğu takılıyor dilime
susuyorum yine ölüm sessizliği ile
saçlarıma düşenin yıldız mı yanlızlıkmı olduğuna bakarken
kapıda yaşlanıyor gözlerim
dilimde özlenmiş bir ölümün nakaratı
vede ağlarken acıya gülümseyen acı bir tebessüm
yanlızlığı öpüyor derinden
bir çiçek koklar gibi kokluyor yolunu
bir bahar rüzgarının geçişi gibi geçişini beklerken
bir kış fırtınasının kasırgası ile irkiliyor
kış tutmuş saçlarıma bakıp hasretinle üşüyorum
üşüyorum anne bu baharda yine
senin bıraktığın yaraya basdırdım elimi
ağlıyorum anne bu bu bahar akşamında yine
ağlıyorum sensiz geçen bir ömrün sensizliğine
ve el sallıyorum bu sefer sensiz bu şehre
kuçak açmış koşuyorum senin uzaklardaki yerine
koşuyorum senin bıynundaki kora sarılmaya
koşuyorum bu şehrin çirkefinden çıkıp
senin saf ruhunun içine
kabul et benide nolur
yanı başındaki yarım kişilik yere...