Üşüyorum... Şiiri - Süleyman Kaya

Üşüyorum hava yağmurlu
Mart yağmuları
Karla karışık yağar,
Umurum da mı,bilmem!

Har sabah ki beraber yürüdüğümüz yoldayım
Neşe ve hüznün birleştiği,konakladığı yollardayım
Sensiz ve yalnız!
Tek kelime konuşmadan,anılarla yürüyorum

Mazide kalan günlerimizi anımsayarak,
Düşlerle,kaplerde yer edinen
Düşüncelerle başa başa
Ve yalnız yürüyorum!

Hani,seni sana analatmıştım,
Günlerce gözlerine,gözlerinin içine bakmıştım,
Ama itiraf edeyim ki,gözlerine,gözlerinin içine her baktığımda
İçindeki volkanın ısısını,sesini; tutuşmakta olan ateşini
hissetmişitim.

Ama,
Sen, sen söndürmeye,ses çıkarmamaya
Söndürmeye çabalardın
İnkar etmeden,inkarmış, yalanmışçasına içini,içindekini
benden saklardın.

O,karanlık ve yağmurlu akşamların da,
Sana ne kadar yalvardığımı,
Yanaklarından süzülen yağmur tanelerinin dudaklarımı
Islak saçlarınla, yanaklarıma dokunuşunu hatırlasana!

Anlatamadım!
Sana aşık olduğumu,
Seni nekadar sevdiğimi,
Sana anlatamadım!

inan hala gözlerinin içine bakıyorum,
Kendimi sana anlatamadığıma ağlıyorum
Yağmurlu ve karanlık akşamlardaki ıslak saçlarından süzlen
Su damlacıklarını dudaklarımla yumduğumu unutamıyrum.

Bugün yalnızım
Yağmur aynı yağmur,
Yollar da aynı yol,
Ama sen yoksun,yalnızım ve üşüyorum!