Üşüyorum Şiiri - Halil Türkoğlu

Üşüyorum
Ki gittin
Dalgalar başına bir liman ki demirli
Ki dalga rüyadan kalkanların
Yüzünü kemirdi
Ağaçtan düşmeyi deniyorum
Kopmuyor dalım rüzgarımda
Sessiz gibi
Ağacın gövdesi köklerine bindi
Artık her elveda bir uçurum
Sanal gidişin gözlerime dipti
Bir taşın sekişine dalgaları dizdi
Gözlerin yapıyor
Kirpigiyle sıkıyor yumruğunu
Yumruğunu sıkıyor
Çöküşe çırpınır gibi ruhum
Kanatsız uçmak düşmekse yere
İşte ağlıyorum
Üşüyorum yar
Gece ızdırabı verenler belirsiz
Bu düşmeyi sana anlatmaya
Toprak çatlar
Yaramda kan bir şehir
Gök gürültülerini çoğalttı hasret
Sustu toprak ninnisi bakışlar
Geride kalmış birçok çığlığı getir
Yanmasını bilmiyor onlar
Kan akıtıyor kan sürüyor bakışlar
Bana öyle bir akşamla gel ki
Kızıllığı üstünde nem alan çiçekleri getir