Üşüyorum Şiiri - Hülya Yalçınkaya

Üşüyorum sensiz...
Ne evin sıcaklığı,
Ne de üzerimdeki yorgan,
Ne de sobanın üzerinde kaynayan çaydanlık.
Şubat ' ın soğukluğu gibi tenim.
Aklım firarda,
Kim bilir hangi senliğe gitti
Seninle olan hangi anıya.
Isınmıyor yüreğim!!!
Titriyor tenim sensizlikten.
O bir çift göze bakamadıktan sonra,
Buz kesiyor, aklım, ellerim, tenim.
Sanki saçlarımı ıslatan yağmur
Kırağı tutmuş gibi her telimin
Üşütüyor beni.
Sesinin sıcaklığıymış beni ısıtan,
Gözlerinmişti...
İçimi yakıp,
Beni kavuran.
Yüreğim yangının tam ortası alev alev
O zaman neden neden üşüyorum ben.