Üşüyorum Şiiri - Kemal Arslan 2

ÜŞÜYORUM
Ölüm sessizliği miydi
yakandan düşmek,
kendimden kaçıp kurtulmak
ve yalnızlığa damıtılmak.
ne yüzleşecek pencere kaldı,
ne de açık bir sokak kapısı;
kaydı ayağımın altından
arnavut kaldırımları bir bir,
biri bitip,biri başlıyordu sokaklar,
daha bir zorlaştı soluk alışlarım,
kaydı onyüz tepeli İstanbul
büyük bir ihtişamla alay edercesine;
sonrabaşka başka kentler
alışamadım;
emekli oldum ondan,ondan,ondan.
umut rüzgar atı sırtında,
aşk Tanrı'nın tozlu raflarında.
kar yağıyor şehrime
üşüyorum!
Kemal ARSLAN