Üşüyorum Şiiri - Halil Gökçek

Bir balıkçı kulübesinde,it gibi titriyorum!
Ellerim buz kalıbı;ayaklarım zaten yok,
Sonum geldi galiba,Azrail bir soluk ötede.
Kargalar leş gibi bakıyor bana:iniyor yanıma,
Aylardan Nisan,ama ben sanki kışın ortasındayım;
Bir köpek beliriyor o an;başucumda yatıyor;
beni ısıtmaya çalışıyor...

Rıhtıma çok uzağım: sanki beş günlük ötede,
Geceden kalmayım,fakat karnım aç,susuzum!
Kalleş bir kurşuna,kurban gitmişim adeta.
Saat sabahın beş buçuğu,ve ben hala ısınamadım,
Kulübenin sahibi çıkıp geliyor,ellerinde yiyecekler,süt
Koca şişede ki sütü dayıyor ağzıma,iç oğul ilaçtır,
o da ısınmam için çabalıyor...

Balıkçı kulübesi değil,sanki villa her şey var.
Bir yanda yanan şömine,diğer yanda hayvanat bahçesi,
Hayvanlar yatıyor,hiç çıkmıyor sesleri!
Karlar çoktan erimiş; dışarıda ağaçlar çiçek açmış.
Ben de yavaş yavaş kendime geliyor,doğruluyorum.
Fakat benimle birlikte,herkes yerinden doğruluyor,
sanırım bize izin yok

İşte o an gözlerimden yaşlar dökülüyor,duygulanıyorum
Şu an iyiyim diyorum,kendi kendime üşümüyorum;
Azrail çoktan gitti yanımdan,ellerim ısındı ayaklarım ise
Çoktan canlandı hissediyorum,tanrım dedim yaşıyorum
Hayvanlar birer birer gelip yokladılar beni;sadık dostlar,
Ayaklandım artık gitme vakti,çomar yanıma geldi o an
Gözleri yaşlı...