Üşüyorum Şiiri - Altan İlhan Arslan

Tutunmalı gecenin ıssızlığına
Sokulmalı bir baykuşun bakışlarından
Serin, soğuk ve acımasız olur
Uzak değilim yinede
Yağışına boyun eğmem bilesin
Çok ezildim, halsizliğime dem vurma!
Aylardan beyaz kristal zamanı
Beyaz örtüsü yüzünde toprağın
Rüzgâr hırçın bir deli kesilse ne olur!
Menzilsiz esiyor, çarpıyor koca dağlara
Kırıyor yüreğimi yine nedensiz
Çalıyor ömürden alabildiği kadar
Hep bahar kaygısı bırakıp içime
Hep aynıdır bu kış soğuk bir yabancı.

Ne güzel camdan bakınca
Gelinliği üstünde bir bakire
Seyrine dalmak!
Buğulanmış gözlerinden
Alevin çıtırtısı harlanmış
Sıcak bir ocağın
Odun kokusu, kararmış bir sacayak
Ve kaynayan mutluluk üstünde
Ağır ağır dem alan lezzet
Biraz sonra yudumlanacak
Ne güzel zamandır
Kar yağarken bir bardak çayın tadı.

Oysa
Bakamam, aynı değil bakılan
Mesafeler eşit değil
Arada cam olmayan
Bağrında beyazın ayazına
Sürgünüm cezam ömür boyu
Sefalete sefir edilmiş doğuştan
Elçisiyim soğuk gecelere
Darında olmanın, titremenin
Üvey kardeşi bendim
Öz olan benim kadar asla üşümedi.

Üşüyorum, anlamadığınız dilden
Bilmediğiniz lisanın lügati yırtık!
Dökülen kar olsa yağsa ulan, yağsa
Öylece içime birikmiş her yığının
Altında ezik, bir ömür donuyor
Üst baş yırtık
Ölüyor ulan! Ölüyor, duymuyor kimse kahrımı.
Kahrolası hayatlarınıza bir bakın
Sizmi insansınız ben mi hayvan!
Öyleyse ben neden üşüyorum?
Öyleyse ben
Öyleyse
Üşüyorum
Üşüyen kim?
Kim hayvan? Kim üşür!
İnsan kim, insan üşür soğuktan?