Üşüyorum Şiiri - Rıdvan Cankiç

Hepsine sen sindin bende kalan.
Kapıyı açarken dokunduğun anahtar.
Yüzünü kuruladığın havlu.
Ne kadar yıkansa da senin tenin kokuyor.
Çiçeler bile başka kokuyor evde.
Seninle birlikte açmışlardı.
Sen gidince onlar da,
Ben de kurudum hal bu ki.
Sonra güneş bile bir başka giriyor pencereden içeriye.
Misafiler "eviniz çok aydınlık" diyor.
Ama benim için ise hala kap karanlık.
Güneş sadece aydınlatıyor içeriyi.
Misafirler kavrulduk diyor.
Ama ben hâlâ üşüyorum....