Üşüyorum Şiiri - Dilek Mert

Koşar adımlarla kaçıyordum
Attım ihanet hırkasını üzerimden fırlattım
O da eskidi
Dar gelir bana
Zehirini içtim aşkın ben bu gece
Tat başka şarap başka mezem bambaşka
Soluyorum burnumdan duyuyor musun?
Kişniyor dudaklarım miden bulanıyor içimde binlerce oyuncak adam
Benim de oyuncak bebeklerim var dı kırdınız kollarını kanatlarını
Benim evlerim var dı kocaman
Her gökgürültüsünde sığındığım sığınağım
Kağıt gemilerimi saklayan susuz limanlarım batmıyorlar
Yağmur yağdırmayan saçlarımı ıslatmayan kırmızı gökyüzüm var dı
Korkmazdım ben!
Korkardım annemin soğuk gölgesi düşerdi paslı duvar köşelerine
Denizin mavisini severim ben
Yağmurun dolusunu rıhtımda yalnız yüremeyi severim ben
Kağıt gemilerim kıyamam ben benim gemilerim su alır batar
Umut yoruyor insanı
Beklemek düpedüz ahmaklık hayaller dönüşmüyor gerçeğe
Kendini kandırmaca
Kendini aldatmaca
Seni özlemek yoruyor beni bugün belki yarın yok yarınlar yok
Mutsuz siyah beyaz bir film çekiyorum ben bu gece
Yolcu yok insanlar yok ortada oynanacak herhangi bir oyunda yok
Sürgün sevdam
Aklım senin seyrine düşmüş
Martıları seyreylerim uçuşan kuşlara gülücükler satarım
Hiç tanımadığım insanlar
Hiç bilmediğim bir sokak boş kaldırımlar salıncaklar
Sallanıyorum bir o yana bir bu yana
Yine yağmur başladı
Sığındım kaydırağın altına ellerimi kavuşturdum üşüyorum
Zamanı geri alsak
Saatleri alsak geçmiş günlerin mişlerini atsak
Beni sarmıyor kolların beni saracak bir çift kol bile yok
Sen yoksun
Düşüyorsun gece mesailerime vuslat yoruyor
Aklımı dağlıyorsun uyku yok kayboluyor
Alacaklıyım ben senden
Çalacaklıyım gecelerinden
Çek üzerime örttüğüm yalan gülüşlerin ağır yorganını
Bana yük beni ısıtmıyor ben sana yatıyorum yokluğun üşütüyor
Üşüyorum...! ! !

(18.12.2012)