Üşüyorum... Şiiri - Gülahmet Dündar

Temmuz ayı, gün ortası
Hava açık, güneş parlak.
Ha dondum,Ha donacağım.
Bendeki kara kışa bak.
Ne gül devşir,
Ne çiçek ver…
Gözlerini
Ufkuma ger.
Bu yaz beni üşütüyor…
Üşüyorum, üşüyorum…
Titriyorum zangır, zangır
Titriyorum, Şu işe bak…
Yar yanımda değil diye,
Ruhumdaki telaşa bak.
Ruhum yorgun,
Tenim çıplak.
Bir çay doldur,
Sobamı yak!
Ayaz beni üşütüyor.
Üşüyorum, üşüyorum…
Zor zanaat kendin aşmak,
Kendi kendinle savaşmak.
Dün yardan murat diledim.
Kısmet, bugün vedalaşmak.
Böyle gelmiş,
Böyle gider.
Bir saz getir,
Bir mendil ver,
Bu naz beni üşütüyor.
Üşüyorum, üşüyorum…
Hiç ağzımdan düşürmedim,
Üç harfli yasak heceyi.
Yeter artık çöz diyorlar.
Aşk denilen bilmeceyi.
Bir kilim ser
Bir yastık koy!
Ört üstüme, ört geceyi,
Bu tarz beni üşütüyor.
Üşüyorum, üşüyorum…
Boşa geçti koca sene,
Kolaysa bir denesene.
Yağdı yüreğime gene,
Nerde sımsıcak
Bir kucak,
Bir çay doldur
Bir ateş yak!
Beyaz (kar) beni üşütüyor.
Üşüyorum, üşüyorum…