Üşüyorum Şiiri - Nev-i Tecessüs

Üşüyorum,
Sensiz sonbaharda kaldı ruhum,
Yaprakları dökülmüş bir ağaç gibi,
Biçare, hâlsizim,
Üşüyorum…

Üşüyorum,
Uçsuz bucaksız enginlere daldı ruhum,
Aşksızlıktan yanıp kavruldum.
Bir kayba döndüm sensiz,
Issız bir ada oldum.
Mahvoldum, kahroldum…
Sahipsiz, kimsesiz,
Üşüyorum…

Üşüyorum,
Kimse yok elimden tutan,
Kimse yok gözlerimin içine bakıp
Acımı paylaşan.
Sen de gittiğinden beri iyice ben bana kaldım,
Kimsem kalmadı sevgilim.
Aç, susuz,
Üşüyorum…

Üşüyorum,
Bitmeyen bir akşamüstünün
Acı ufkunda kayboluyorum.
Beni çağırıyor birileri,
Beni arıyor,
Bana sesleniyorlar duyuyorum,
Fakat cevap veremiyorum.
Takâtim kalmadı sensiz geçen gecelerden,
Yorgun, bitkin,
Üşüyorum…

Nev-î Tecessüs