Üşüyorum
Üşüyorum gözlerimi her kapadığımda
Ellerin yüreğimi ısıtamıyor
Uzatmıyorsun ki
Uzak kıyıları okşuyor
Ben yalnızlığıma sarılmışım
İçimi ürpertiyor saçların
Her dokunuşunda dalgalara
Gözlerimi tekrar kapatıyorum
Gözlerini görmeyeyim diye
Yalnızlığın titremelerindeyim bütün gece
Uzanıp tutmak varken ellerini
“Gel! ”diyemiyorsun
Sıcaklık olup ruhuma akmak
İyice yanına sokulmak istesem de
Uzatıp yüreğini avuç avuç
Ne çare
-“Al! ” diyemiyorsun
İçim üşüyor
Yalnızlığın titremelerindeyim
Karartılar soğuk bir battaniye
Sırtımda kambur
Uyku dersen
Yolları horlamalarla kapanmış isyankâr
Hani desem ki gülümsüyorum
Yalandır inanma
Her hücreme yapışmış hüzün
Dışarıda sessiz ve karanlık bir gece
Beni neden kahrediyor şu iki hece
“ Yoksun! ”
Sor cesaretin varsa anlatayım
Soramıyorsun bak
“Anlat! ” diyebilseydin şayet
Şöyle başlardım şiire, üşüyorum
Şimdi yatağımda benimle birlikte yatan
Bir yalnız gölgem var
Yüreği çarpmaz
Utanır yalnızlıktan
Hiç mi hiç konuşmaz
“Üşüyorum! ” diye bitirirdim
Belki de bitiremez
Biterdim.
Turgut Uzdu
Turgut UzduKayıt Tarihi : 17.10.2008 03:14:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
sevgiler
müzehher evcim
Ayrıca bu müstesna şiire ilk yorumu yazmanın hazzını yaşıyorum.Saygı ve selamlarımla,Şükrü Topallar
TÜM YORUMLAR (5)