Üşüyorum Şiiri - Sadi Saçak

Üşüyorum,
Benden başka kimse bilmiyor bunu,
Yalnızım!

Yanımda kimse yok,
Hâlimi hatrımı soran da yok,
Arayan, merak eden, denetleyen yok,
Yok işte bir kimse,
Yok yalnızlığımı gidermeye...

Gündüz olunca etrafımda insan çok oluyor,
Ama gece olunca hiçbiri kalmıyor.
Beni kendimle baş başa bırakıp,
Her biri bir yere dağılıyor.

İşte şimdi gece ve soğuk,
Üşüyorum,
O gündüz var olanların hiçbirini bulamıyorum.
Yani en 'birilerine ihtiyacım olduğu' zaman,
Tek başıma kalıyorum.

Bir sıcak el tutmuyor elimi şimdi,
Bir sıcak tebessüm akmıyor gözlerime,
'Nasılsın' diyen bile yok,
Herkes dağılıp gitmiş sanki,
Geride bir soğuk hava bırakarak.
Bir de bir parça yorgunla,
Biraz hayal kırıklığı...

Evet, yarın yine hepsi burada olacak,
Her zamanki gibi yanıma dolacak,
Ama inanmayacağım hiçbirinin sözüne,
Nasıl olsa hepsi akşam olunca kaybolacak.

Böyle değildi oysa eskiden,
Yanımda 'o' vardı.
Tamam, belki yine sıkıntılıydım ama,
En azından gece beni düşünen biri vardı,
...Ve üşümüyordum...