Üşüyorum Şiiri - Süleyman Orhan

Bir Faik Amca vardı,
Ufak tefek,sessiz kimsesiz..
Gün görmezdi ne kendisi ne de evi;
Ormanın dibinde, soğuk ve ıssız..

Buraya bir dostla yıllar önce geldi.
Belediye,kamu,konu,komşu yardım edip,
Bir kulübe inşa edildi.
Ahir ömrünü burada geçirecekti..

Bazen kahve'ye gelir, bir köşede
küçücük elleriyle çayını içer,
Yalnızlığını gazeteyle paylaşırdı..
Hal hatır soranlara,kısık sesiyle
Kibarca tesekkür eder,fazla konuşmazdı..
Geldiği gibi, sessizce kalkar
yoksul hanesine doğru ağır ağır giderdi..

Soğuk bir kış günü hastalandı;
Komşular göremeyince her gün ki gibi,
Kapısını çaldılar,hatırını sordular..
Ancak, çok geçti artık göçüyordu dünyadan;
'Üşüyorum' oldu son sözleri..

Koca Yunus'un dediği gibi:
Bir garip daha ölmüş soğuk su ile yunmuştu..
Artık ne acıkacak ne de üşüyecekti,
Yalnızlığına veda edecek,
Sevenlerini bile görecekti..
Öte alemde inşallah,
Nimetlere erişecekti..

Keles,l3.0l.2008