Üşüyorum Şiiri - Zekeriya Duman

Zıpkın gibi
Soğuk bir gece yarısı,
Ne düşündüğümü bilmeden
çizgilerle kuşatılmış
yollarda yürüyorum.
Bir lamba yanıyor tepemde.
Üzerime düşen kar,
Beynimde sen.
Üşüyorum.
Uzaklara, ta uzaklara bakıyorum.
Bir ölü kadar sessiz
Gecenin soğuğunda
Üşüyen kulaklarımı
soğuk ellerimle kapatıyorum.
Kızıyorum Sensizliğe.
Tek bir yıldız kalmış gökyüzüne,
bu gecenin sabahına kızıyorum.
Üşüyorum.
Hissediyorum.
Aklımdasın,
Hayal ederken seni
Isınıyorum.
Sonra yok oluyorsun.
Yok olunca sen
Yine üşüyorum.
Bu geceye kalacağım,
Issız bir sessizliğe,
Hareket etmeyeceğim.
Beynim buram buram keder,
Artık ümidim yok.
Gözüm karın altından
Gözüken toprağa ilişiyor.
Sana ulaşmayı bekleyen kalbimle
Gerçeğin davetini bekliyorum.
Yine Üşüyorum.