Üşüyorum Şiiri - Muammer Özdemir

Gece yine bir duman gibi çöktü üstüme,
Görünmez oldu sokak lambası.
Ne bir ışık var uzaklardan
Ne de kısık bir soluk;
Duyamıyorum,üşüyorum...

Susmuyorum zamanın son safhasında bile,
Damlaları saymıyorum,
İçime akıtıyorum sensiz geçen her günü,
Yine boş yastığa sarıyorum kendimi;
Ağlamıyorum,üşüyorum...

Yollar dört duvar arsında daha da uzuyor,
Hüzün gibi çöküyor şakaklarıma,
Bir bir yok oluyor uzandığım dallar,
Ve son bir hamle daha;
Duyamıyorum,üşüyorum...

Yelkenler bir bir iniyor susan rüzgârla,
Mavi deniz yine sessiz,
Sensizlik ise sahile vurmuş sebepsizce,
Koşup kurtarmak içimden;
Yetişemiyorum,üşüyorum...

Buz tutmuş gecenin ayazıyla pencerem,
Ne giden görünür ne de tüten bir ocak,
Tüm gözler uyumuş hayata küsmüş bedenler,
Ve son bir nefes daha;
Alamıyorum,üşüyorum...