Üşüyorsun Bana Şiiri - Sibelgül Polat

Buruk bir kalbe kalıyor sevdalarım,
Ellerinde buruk ve bir o kadar çaresiz.
Hatalarım dönüyorken buz dağlarına,
Kimbilir ayırıyorlardır sinsi ve sessiz...
Günden güne soğuyorsun,
Üşüyorsun bana.
Titriyorsun yağmurlarımda.
Bir ürperiş kadar sızlatıyor yanlışlarım.
Hepsi sivrilecek birgün bana,
Geri dönecekler sanırım...

Nisanlara gelene dek ekimlere,
Hep özledim seni...
Yanındayken sıcak olsa bile içim,
Gözlerini başaramasam da izlemeyi
Veriyorum gözlerini nisanın ellerine.
Ellerin beni tutarken bile
Ekimin ayazında donuyor tenim...
Düşünemiyorum, konuşamıyorum,
Anlatamıyorum derdimi senin düşüncelerindeyken.
Sadece susuyorum,
Sadece hissediyorum;
Dokunduğunda, hücrelerimde yarattığın etkiyi.
Konuşursam saçmalarım biliyorum.
Ellerin gezinirken saçlarımda,
Hiç lüzum yok ki!
Sözcüklerde mâna aramaya.

Dinliyorum,
Dalgaların büyüsünden farksız sesini.
Sen anlatıyorsun ya,
Kalbimin depremleri için yetiyor bana.
Görüyorum;
İyimserliğinin yansımasını simânda.
Bitanem diyorsun,
Kendinin bana özel kar tanesi,
Benim için yaratılmış tek tane olduğunu bilmezmiş gibi.
Seviyorum,
Ve hazmedemiyorum uzaktan seyretmeyi;
Bana olan sevginin zamansız bitişini.,
Hep benimle kalsan diyorum.
İstemiyorum sıcağının soğuğumu terk edişini...

(12.10.2010)