mutlaka üşüyordur kirpiklerin şimdi
bakışlarının değdiği yerde yangınlar çıkarken üstelik
gardiyansız bir mahkumun voltasındaki
zaman parçaları isyan ederken
her havalandırma anında
güneşin önüne gerilen bulutların insafsızlığına
anlamak bu kadar acı verir insana
titrerken eskiyen günlerin deltasında...
iki adım ötede öfkeyle kayalıkları döven dalgaların sesi
gözlerinden akarken zavallı bir damlacığın sessizliğinde üşür
pusulasız bir geceyi devirecem diye
kimliksiz bir yele kapılmışken
ihtiyarlamış külleri yorma boşuna
zaten çaktırmadığını sansan da kimseye
buz tutmuşluğun izleri gözlerinin ucunda...
14 Eylül 2011
Kayıt Tarihi : 16.10.2011 22:59:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!