Üşüyorduk Şiiri - Bekir Sıddık Demircan

Soğuktu, üşüyorduk,
Ayazdı bu yaz gününde Konya.
Kalıplaşmış,
Buz tutmuştu yüzler.
Her şey soğuktu,
Her bakış, donuk.
Üşüyorduk,
Ağustosun mor tavında.
Güneş üşüyor,
Toprak üşüyordu,
Birbirlerine sokuluyorlardı
Isınmak için.
Ağustosta ateş yakıyorduk.
Savruluyordu soğuk dumanı göğe
Savuruyorduk, yanık kokulu ruhları
Savuruyorduk güneşe
Bizi azıcık ısıtsın diye.

Soğuktu, üşüyorduk,
Ayazdı bu yaz gününde Konya
Diller üşüyordu.
Sevgiyi hecelemekten acizdi diller
Sarhoş sözler ayyaşça dolaşıyor
Yalpalayıp yalpalayıp düşüyor,
Soğuk nefesin dumanı gibi
Buhar olup kayboluyordu sonra.

Soğuktu, üşüyorduk
Ayazdı bu yaz gününde Konya
Beşikte bebeye sarılmıştı anne
Anne merhametiyle değil.
Sadece ısınmak için.
Bebekse sarılıyordu memeye
Doymak için değil, yanmak için.

Soğuktu, üşüyorduk,
Ayazdı bu yaz gününde Konya.
Çatlamıştı dudaklar soğuktan.
Sıcak iklimler yad ediliyordu.
Özlemleniyordu eski sım sıcak iklimler
Mideler sıcağa hasretti
Buğday başağına kavuşamamıştı.
Bereket adına yapılan dualar
Donmuştu dudaklarda
Soğuk kalplerde yapılan buzlu yakarışlar
Uzanamadı semaya.

Soğuktu, üşüyorduk
Ayazdı bu yaz gününde Konya
Ve...
Üşüyordu türbesinde,
Titriyordu Mevlana...

Konya, 10.08.2005