Üşüyor musun Gülüm... Şiiri - Kazım Doğan

Birlikte yol aldığımız
O tozlu yollarda,
Hani çisil, çisil yağan yağmur altında,
Bir de ellerinle, ellerimi sıkıca tuttuğunda...
Benim kanım kaynardı,
Sende ateşimle yanar mıydın gülüm...

Hani girmiştik ya seninle bir cafe bara,
Kafayı bulmuştuk suçu atmıştık rakılara,
Yok sendeliyorduk sadece, sarhoş değildik,
Sadece anasonun kokusuna yenilmiştik...
Ben içmiş kendime gelmiştim,
Yoksa sen sarhoş mu olmuştun gülüm...

Hatırlar mısın nağmeleri titreten o kemanın telini,
Bizi mest eden, istekleri seslendiren o kızın sesini,
Birlikte sarhoş olana kadar dans edişimizi,
Bir daha bırakmamacasına sardığımız bellerimizi...
Ben sırılsıklamdım aşkından...
Halimi görüp de sevinmiş miydin gülüm....

Ne çok hüzünler paylaşmıştık seninle,
Ne çok sevinçler,
Kartaltepe’ nin kayalarının gölgesinde
Ne güzeldi o atılan buseler...

Dün yalnız gittim o bara
Sarıldım, daldım sensiz anılara,
Oturdum seninle oturduğumuz masaya
Senin anınla, katıldım şarkılara,
Sen yoktun,
Artık hiç olmayacaktın,
Az değil gülüm
30 yıl oldu seni bulalı o kahpe ölüm...
Sen o gün öldün
Ben her gün seni benden alan o faşist kurşunla öldüm
Öldüm be gülüm...

Dün mezarına uğradım,
En sevdiğin güllerden diktim renk, renk,
Olsaydı avuçlarımda,
Saçlarına taçlar yapacaktım...
Bakma yaşadığıma
Ben de artık o günden beri
Yaşayan bir ölüyüm,
Yaşayan bir ölü...

(üşüyor musun toprak altında, sarılıp ısıtayım seni,
bekle beni gülüm...elbet bize de uğrar ölüm
o zaman yanına gelirim, gelirim be gülüm...)

Kazım DOĞAN
04.06.2009