Üşüyor insan Şiiri - Abdullah Erkmen

Üşüyor insan
mevsimini kaybetmiş zamanlarda
Güneş başka ışıyor yüreğine
bir başka parlıyor gözlerine
Öksüz kıyılara vuruyor
tüm dertler dalga dalga
Akıyor insan
Sakin bir nehir gibi uzaya uzaya
Yağmur gibi damlaya damlaya
Eylül hüznü gibi yaprak yaprak
Rüzgarda gazel gibi savrula savrula
Tükeniyor insan
Bir nefes sigara gibi duman duman
Nefes nefes ömür döküyor anbean
Ufkun ötesinde kaybolan güneş gibi
Dönüşü olmayan yolculuğa çıkan gemi gibi
Gidiyor insan
Meçhule yelken açmış yolcudur
Hangi rıhtıma demir atar hangi kıyıya savrulur
Hangi nefeste takılır hangi fırtınada kaybolur
Bilinmez son saat son nefes nerde bulur
Eylül gibi insan
Renklerini dökerek ömrünü tüketerek gidiyor