Üşüyor İçimde Karanlıklar

Sana dair tüm kelâmları sızlattım gözlerimde
Ağlamadım belki ama
İçimde yandı tüm şairler
Avuçlarım kül kuyusu
İnledim şiirsizlikten.

Dilimde söylenmemiş sözlerin âhını vurup sırtıma
Düşlerimin ıslak sokaklarında dolaşıp durdum
Şemsiyesiz.

Gülüşünün gölgesi düşmüştü kaldırımlara
Ürkek gözlerimde adın vardı
Sen yoktun.

Susamış sahra misaliydi yürek sana
Gönül gözesinden içtiğim bir damla suydun
Gittin
Kızıl hüzünler çatladı dudaklarımda
Çöl yangınlarına bıraktım adını
Takvimler ağladı ardından
Üşüdü firakınla aylar
Zaman aralık
Sen sonbahar
Ben hayatın dalında titreyen yaprak
Söktü kökünden ömrümün ağacını
Adı ayrılık denen sancılı hoyrat.

Hiçbir şey eksilmedi yine de sevgimden
Gönül hâlâ sana meftun yâr!
Adını yıllar, seni yollar sakladı bir tek benden
Hayalin süzülüp durdu solumun aynalarında.

Zamanın zembereğini kırdım ayrılığın saatinden
Vakit akşamdı
Neye yaradı sevgili!
Çoktan gitmiştin sen benden
İçimde siyaha bürümüştü gün rengini
Sönmüştü gözlerimde ışıklar
Esmer bakıyordu yarınlarıma
Uzun boylu yalnızlıklar.

Yokluğun kırık kirpiklerimden salındıkça uykularıma
Gün/eşini kaybetti
Aşkı düşürmedi bir daha
Şarkın nüftesinden sabahlarıma.
Arzu Karadoğan

24.05.2011

Arzu Karadoğan
Kayıt Tarihi : 20.2.2012 20:06:00