Üşüyor Gönlüm Şiiri - Kemal Berk

Ne kara kış da kaldım, ne ayazda
Bedenim yanarken üşüyor gönlüm
Beynim döndü fokurdayan kazana
Gözyaşı akarken, üşüyor gönlüm

Dert sahibi birer birer artıyor
Her birinin yüreğini yakıyor
Garip insan dönmüş ordan bakıyor
Dertliler gülerken, üşüyor gönlüm.

Zalim insan inanmaz ki sevgiye
Acımadan götürüyor ölüme
Biz kez olsun dönüp baksa kendine
Zalimi görünce, üşüyor gönlüm

Aklı evvel bin bir türlü kardaş var
Her biri bağırır, yeni baş arar
Koltukta oturan kalkmıyor ağlar
Koltuğu gördükçe üşüyor gönlüm

Dağım ayrı, şehrim ayrı yanıyor
Hainler gezinip, pusu kuruyor
Her bir yerde insanlarım ölüyor
Gafleti gördükçe, üşüyor gönlüm.

Gök yüzünde bulut bile durmuyor
Doğan güneş üstümüze doğmuyor
Sular bile ağız tadı vermiyor
Nefessiz kalınca, üşüyor gönlüm

Nasıl bir sevda, titriyor her yanım
Ülkemi severken yanıyor canım
Dağda bayırda aktıkça şu kanım
Kemal’e ermezsem, üşüyor gönlüm