Üşüyerek yaşamayı öğrenebilmek için

bir daha ölmemek için bir daha gelmeyeceğim dünyaya

bir daha ölmeyeceğim bir daha doğmamak için

ölüm ve yaşam arasında sıkışan kalbimin kapılarını

bir daha açmayacağım sonuna kadar...

ve bir daha üzülmeyeceğim seni sevişirken gördüm diye

biz ki öğrenemedik yürümeyi

emekleyerek geldik dünyanın öbür ucundan

sürünerek de olsa hayatta kaldık

ağladık

çünkü aldatıldık

bir daha güvenmeyeceğim

inanmayacağım sahte yalanlarına

güvercinler yuva yapmış çatıdaki boşluğa

her sabah balkonda görürdüm göğüs kabartışlarını

uğuldayışlarını

ve de vuruluşlarını bir avuç özgürlük uğruna

bir daha bakmayacağım pencereden

okşamayacağım sabah güneşini

martılar öyle diyordu

çığlık çığlığa sevişirken denizin üzerinde

dalgalar ayak parmaklarımıza değiyordu

yine çıplaktık

üşüyerek yaşamayı öğrenebilmek için...

yine bir tekneye tutunup

güneşin peşinden koşarken usulca...

ayağımız kaydı ve denize düştük

diz kapaklarım soyulmadı ama

üstüm başım maviye boyandı...