Üşüyen Yalnızlığım Şiiri - Nurten Tarım

Gitmek istesem de gidemem
ayaklarıma dolanır izlerin
seyreder yalnızlığıma göz kırpan şehrin ışıkları
nehir yatağını bulamamış
virgül sokaklarda dolaşırım
asfalt içer yağmurla sevişen gözyaşımı

Eser, vakitsizdir deli bozuk
sen darbeli rüzgar
merceğine düşer
ağlamasını bilemeyen gözlerimin
gecemi terk etmemen için
tek tek asarım hayalini duvarlara

Köşe başı üşüyen yalnızlıklar
sardıkça sarar etrafımı
gözlerinin ıssızlığı acı yükler ruhuma
kar tanesi olur imamesi kırık
tespih tanesi yaşlarım
üşüdükçe üşürüm, üşür yalnızlığım
bilmem hangi güneş, hangi şiir ısıtır!

Küskünüm hasret rüzgarlarının
estiği gecelere
keyfi kaçmış hülyalı
rüya kapılarını kilitler kirpiklerim
ay ışığında çengi sofrasında
kadeh kaldırır mavi gözlü kediler
nikotin kokulu nefesim atık bir yemeğe
kaşık atarcasına
dost olur kulağı çentikli zamana
tüm sokaklarda köpekler!

Akşam sefasının gölgesi düşer üstüme
ay hüznünde açar içimin hazan gülleri
bir sen birde güneşin buğusu kalır
yar yoluna hasret kül yüreğimde
aşk sıcaklığına üşüsem de
karanlığın göğsünden toplarım bakışını
gitmek istesem gidemem
ayaklarıma dolanır izlerin
kimse durduramaz kanımın akışını