Üşüyen Yalnızlığım Şiiri - Hasan Okursoy

ÜŞÜYEN YALNIZLIĞIM

Sana seslendim
O ağacın altından
Çiçek kokularından
Öptüm yapraklarından

Eğirdim sessizliği
Baktım kapı pervazından
Mırıldandım eski günleri
Yine koptu geldi gülüşün

Geçmiş gün
Unutmam o anı
Tutuşan sesinde
Alev gibiydi bakışın

Bu yaşam
Buraya kadarmış
Gidenler gibi olacak kaderim
Bekler istasyonda son trenim

Şu denizin dalgası
Ürkütürdü beni
Fırtınası tipisi
Götürdü sevdiklerimi

Artık ne çay vakti
Ne de okuma
Hazırlandım gideceğim güne
Kalsın şiirlerim size

Şimdi bağ aralamasından
Kükürt atımından
Dönen köylülerimle
Çıkarım dere yokuşundan

Neden?
Tam gecenin ortasında
Üşür yalnızlığında insan
Kaçamaz karanlığından

Seslen uzaklardan
Uyansın çocukluğum
Çekilmesin perdeler
Yine yayılsın güneşim

Bir telaş bende
Bir de aceleciliğim
Görünür her yerimde
Fesleğen kokusu ellerimde

Artık yoruldu gülüşüm
Savruldu umudum
Bu karanlığımda
Duyulmaz sesim

Dağların omzundan
Yine doğar güneşim
Bakma bana öyle
Yine açılır güllerim

Şimdi bende
Bıraktıkların kanar
Bir ağrı her yerimde
Seni arar

Bu akşamüstleri
Karışır gök
Her yer ıslak
Yalnızlığım kalır ablak

Sen sevdin sessizliği
Ne bıraktın geride?
Bitti bitecek
Bu ömür hepimizde

Her gün tutuşur mu insan?
Çiçek mi kokar avlu?
Ses mi verir halıda kirkit?
Yanar mı körükte kömür?

Bugün yüzün dağınık
Gelmez kuşlar
Taşar bardak
Buruşur avlu

hasan okursoy
1Hzrn 2017
Yelki