Üşüyen Sonbahar Şiiri - Vahap Dağkılıç

ÜŞÜYEN SONBAHAR

Nerde o aşkları filizleyen, yağmurlarını biriktirdiğim gözlerin.
Bebek yüzlü duygular, panjurlu ev çıkmazı, yarınki dünyamız.
Nerde o nükteli ümitlerin, albenili imalar,
utangaçlığımı ele veren şehirlerin, pembe bulutlar,
sıcak ellerin.
Sen ki sağ gözümün feriydin.
Nerde o soluk aldırmayan sevdan,
mum karanlığındaki ihtilallerim,
Nergis saygınlığı heyecanlar,
gamze cilvesindeki gün batımlarımız

Sebep,
çıkmazlar dolusu gurur,
hasret artığı gurbet.
Ülkeler fetheden yenilmişliğimizle,
tenhalardaki hüznü avutamıyoruz artık.
Her şey,
her şeyin sadeliği,
okul formasını çıkardığımız yerde kaldı.
Gönülleri zalim olan nice şehirler kırıldı.
Unutulmuş çocuk bakışında bizi saran,
şimdi kopuk hayallerde doludizgin yalnızlık.

Gerçeğe yüz çevrildi kalpler oyunda,
geçen yıllar “Tahta masada.”
Kaybolan gençliğim saçlarında,
bırak dağınık kalsın

A VAHAP DAĞKILIÇ
Bu şiir Şairin GÜN GÖRMEMİŞ DÜŞLER adlı şiir kitabından alınmıştır.