Üşüyen Hüznümdür Şiiri - Selahattin Yetgin

Kuru dallar bir çiçek dökümünden sonra
Açmış kollarını, taşıyabildiğince kara,
Üşüten bir soğukla iç içe, birlikte,
Kararsız bir salıncak gibi, sallanır durur.

Yollar çocukları taşır, kahırlı ve ürkek,
Çamurlu göğsünde sıcacık bir gülümseyiş,
İs ve duman içinde çağırır akşamı,
Barındırır koynunda kış günlerini.

Ve yeniden doğar tepelerin ardından,
Karlı dağları yalar, iner düze güneş
İhtiyar yüzler gülümser, ısınınca eller,
Üşüyen şimdi şehirdir, üşür şehirler.

Gülümser tüm yitik sevgilerimiz,
Özlemini çektiğimiz küçücük evlerde
Kargalara taşlar atar çocuklar,
Çığlık çığlığa sarı bahçelerde.

Az yaşanmış bir ilk yazdan,
Anılarla düşler arasında ömür sürer adam
Çarmıha gerili düşüncelerin ipini keser,
Hüzün yürür gençliğinin özünden.