Üşüyen Bir Kırlangıç Şiiri - Sinan Bayram

Saç sakal karışık asi bir şairim
sakallarım sanki yorgun bir yürek
gözlerim topraktan zor bela hayata dönüyor
ölüm hangi mevsimin gerçeğiydi
hayat hangi mevsimde yeşerdi söyleyin
ateşi bulan üşüyen bir kırlangıç mıydı
hasretten hiç şafağı yere düşüren oldu mu
zaman kimin yalanı vakit kimin gerçeği
yaşayanlar göz göze ölüler neden hep kayıp
ah kendimi bu zamana gömmek istiyorum
ama yok zaman da kanıyor olmaz
toprağa gömülsem dikensiz toprak yok
arkamda kalan kırgınlıklar acıya isyan olsun
gözlerim uykuya en aç haliyle kendini sızlatsın
belki bir gül uykulu gözlerime şafakları getirir
Ah kendimi aşk deryasına gömmek istiyorum
Direncim aşk şiirlerine gömülsün
Kendimi şarkılara boğmak istiyorum
Aşık olduğum yanarken aşk olduğum
beni hep bir hasrette bulsun
her aşkın kıyısında benim ölümsüzlüğüm var
kanayan yaram sızlayan yüreğime sarılsın
benim gökyüzüne bir küskünlüğüm yok
yine aşk olsun hayat olsun