duvara yapışmış bir resim
üşümüş bir dua var
özürlü sayfalarda
afili paketlere kanmayın sakın
gövdemi didikliyor güvercinler
dalları gön yanığıdır çınarın
nasırlarına küsüyor serçe
yoldaş aramaya çıkmam artık
yok ki!
anlarsa derdimi
örümcek yokuşundaki sahaflar anlar bir
en kötüsü onarmak istemeyişim kendimi
yılgınlık faslını okuyorum kitaptan
yorgun düşüyor hece
düşen düşlerle birlikte
üzgünüm
umut armağan edemeyeceğim bugün
yoktan biraz hallice varım
üşüyorum
çekiyorum yorganı üstüme
sonrası hiç!
(18 Şubat 2005)
Naime ErlaçinKayıt Tarihi : 18.2.2005 11:25:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Ben senle geleyim.
.....
Böyle anladım
...
Tebrikler
...
Erol DAL
Zordan bir diğer zora sürüklenmelik içine girdim bu şiirde.
Ama bu oldukça hali vakti yerindelik bir durum yarattı. Şöyle ki, umut verme yükümlülüğünden -bir günlük- çekilme var ve umut verememe durumunu anlatan son dizeler gerçekten çok çarpıcı.
Tebrikler
TÜM YORUMLAR (9)