Üşüyeceksin Şiiri - Işıl Başkalem

Üşüyeceksin demiştin.
Oysa sevinç dudaklarının kenarında
Öylece unutulmuştu ansızın.
Alıp koymuştum onu bir kenara
Anımsamak için.
Ve ısıtmak için kelimelerimizi.

Bilirsin,
Hiçbir şey sonsuza dek sürmez,
Hatta mutsuzluklar da...

Kalmıştık yine ikimiz,
Ey yalnızlık! Güzel çiçek! ...
Sana en son kendimi geri getirip bırakmıştım,
Yanılmıyorsam.
Çoktum belki de...
Bir sonraki hareketse hep,
Beyaz sütunlarla düşlerime girişinden biraz öncedir,
Bunu bil.

Üşüyeceksin,demiştin.
Ama korkuyordum.
Sanki hiç tanımadığım sevgilimdin sen benim.
Yalnızlık kokusu...
Ama yeryüzünde hiçbir paylaşım yoktur ki
İnsanı azaltsın.
Bilirsin bütün uzaklar yakınlaştırır ayrılıkları.

Üşüyeceksin,demiştin.
Meydandaki antik çeşmenin arkasına yaslanıp da.
Ellerim tutuyordu seni,sarılıyordu.
Oysa sen gelmeden kısa bir süre önce
Köşedeki kahvede,
Bir sokak kedisini sevdiğimi henüz bilmiyordun.

Üşüyordun...
Dudakların asırlardır duymak istediklerimi söylüyordu.
Tanrım...
Yine de sıkışıp kalmıştı birkaç sözcük...
Zorluyordu.
Üşüyordun.

Üşüyeceksin,demiştin.
Üşüneceğini iyi bildiğinden olsa gerek.

(İstanbul)