Üşütük Şiiri - İsmail Uysal

Bir düş gibi rengini saklıyorsun geceden
Sustuğun her dakika hepimiz susuyoruz
Gecenin kalbine sen şüphe koydun inceden
Biz rüyayı gerçekten sıyırıp kusuyoruz
Biz Ateşin karanlık derdiyle üşüyoruz

Sen geceden renk çalan, kızıl desenli cüce
Kim bilir esrarını münzevi sokakların
Seni nasıl anlamaz seni doğuran gece
Seni saklamak değil görevi sokakların
Biz neden hep gölgenin ardına düşüyoruz?

Avazımızdan ala onların fısıltısı
Onlar hakka girdikçe büyüyor vesvesemiz
Kovanda bal kalmadı, ahh bu eşek arısı
Hafakanlar basıyor, kısılıyor sesimiz
Varamadan bir adım öteye, koşuyoruz!

Senin gölgene düşen sığınaklar benimdir
Kanatlarımı kıran günahı gör isterdim
Bilmiyorsun, derdinin müsebbibini, kimdir ?
Belki de bizatihi nefsimdir benim derdim
Kılıç kalkana karşı çıplak savaşıyoruz

Bir düş gibi rengini sakladığın geceden
Kabusları toplayan cüceler nerde şimdi
Akıl aşkı bulunca kurtulur düşünceden
Dilde herkes lafazan, susmalar serde şimdi
Konuştukça susuyor, sussak konuşuyoruz
Biz ateşin karanlık derdiyle üşüyoruz