Üşütmedim Hâlâ Son Soluğunu

Yüzüme açılan kapıların ardında
yabancı ruhlar örseliyor bakışlarımı
Gölgemin uçurumlarına düşüyor gözlerim
Sırtını duvara yaslayan şairin
Güneşe olan iştiyakı nispetinde hüznüm

Sözlerim kesik
dudaklarım esamende donmuş harf pıhtısı

Mekânı olmayan ihtiyar zamanın
gizli bölmelerine hapsettim sesini
İhtiyaçlığımda
Gök gürültüleri yağmurların şakayışlarından damıtıyor
kulaklarımın tenhalığına
Kadim bir inilti rüzgârla nefesime doluşan

Gülüşlerim kayıp
Aklımın atmosferinde sesinin uğultuları

Çiçeğe yürüyen karınca misâli adımlarım
sarılışlarını düşlediğim
siman ile haşr olduğum anlarda
Yüzüme çarpan gerçeklerin heyalanı
benlik kavramımı süpürüyor alnımın kırışıklıklarına

Gözlerim puslu
Avuçlarımın düğümlerinde dokunuşlarının kör ilmekleri

Sitareleri beyaz kundaklarla uyutan kirpiklerim
Dakikada yetmiş defa atan senimin üzerinden
uzanıyor
tomurcukların içi içine sığmayan
eşili toprak kokusuna

Umudum muştu
Yüreğim çakıl taşını öpen parıltılı su
Üşütmedim hâlâ nefesimde kalan
son soluğunu