Üşürüz Şiiri - Şenol Yazıcı

Bir gece vakti, kimliksiz bir köy kıyısında,
Dağ çocuklarının gözleri gibi karanlıkken ömrün,
İçimden trenler geçer, düdük düdüğe,
İstanbul geçer, Vivaldi geçer,
Ay ışığı çalar kemanında.

Üşürsün, çok üşürsün.

Bir kılıç gibi yarar sonsuz geceni,
Işık ışığa ülkeler geçer;
Döşer raylarını yüreğinin tam ortasına,
Yıkar toprak damlı evini başına,
Geçer trenler, hiç binmediğin.

Üşürsün, hep üşürsün.

Cemre düşmez dağlarıma
Nevruzlar başka tanrıların çocukları,
Artık bir lokma, bir hırka, bir de sen değil hayat
Kimsesizlik giyneğimiz.

Üşürüz, çok üşürüz.

Önce üşürüz,
Sırtımdan belime iğneler akar,
Hiçbir şey bıraktığımız yerde değildir artık,
Terkedilmiş, cami avlusu çocuklarıyız.
Bir okyanus ortasında tek gibidir ömrün.

Güneş bile üşür, biz üşürüz.