Üşür Kalbim Şiiri - Münire Çevik

Üşür insanın kalbi çöl sıcaklarında.
Donup kalır.
Bütün bu olup bitenlerin içinde nasıl? neyi? kime ne anlatır?
Yanar insanın yüreği zemheri soğuklarında.
Ateşe düşer pişer...
Kabukları ateşe attığında çıtır çıtır sesleri çıkar.
Lakin öz yandığında sessizce yanar.
Hayatta her şey olur.
İnsan olmaz çünkü olmayı istemez.
Sürekli kafası ve gönlü boş işlerle meşgul.
Düşünmek kendini sorgulayıp kendini yermek zor ve yorucu gelir.
Bu yüzden başkalarının kusurlarıyla uğraşır kendini hüküm sahibi sanır.
Biraz düşünse birazda idrak etse görecek lakin görmez.
Sürekli suçlayacak bir merci bulur.
Ne su nede sabun
Dokunmaz...
O vakit nasıl arınsın kalp ?
Nasıl kurtulsun?
Nasıl tanısın kendini utanç duysun.
Arsız namussuz derler bunları bel altına vurup dillendirirler.
Oysa en arsız ve namussuzlar dili ile girmedikleri yer bırakmayanlardır.
Namus sadece bedeni korumak değildir.
En güzel ahlak dilini muhafaza edip.
Başkalarının kusurlarıyla meşgul olmamaktır.
Vardı Allah’ın huzuruna sen kimsin dediğinde yaradan ne cevap verecek? onu düşünmelidir.
Allah’ın rızası için yola düşmelidir.
Bu bütün insanlar kötü ve kem senmi iyisin? dediğinde ne cevap verecektir.
Bu haller kibir, bilmişlik ve yüksek EGO’nun marifetleridir.
Ah insan şu kainatta bir noktanın içinde bir hiç olduğunu bilse.
Gayret eder kendi hatalarını, kusurlarını görür.
Rabbine yaklaşır.
Tapınıyor yine kendine.
Kendini ilah edinmiş.
Başı kel başağı boş.
Sarhoş sarhoş gezer.
Halini görmez.
Halkın üstüne müftü kesilir.
Sevmek, güzel bakmak, anlamak oysa her güzel kapının anahtarıdır.