sensiz üşümüyorum artık
koyuyorum elimi kalbimin üzerine
Bu ilk yalnız kalışın degilki diye
Kıyıda köşede biraz umudum kaldı
sarıyorum yüreğimin
üşüyen yanını
Ne zaman içim titrese
zemheride üzerime karlar yağdığında
senden gelen ufacık bir umut kırıntısıyla
yüregimi onunla Isıtmak için
bahaneler bulurdum
nekadar acı degilmi sevgilim
sesinin boş duvarlarda yankilanmasi
şimdi gelsen eskisi gibi
atarmi kalbim sevinçten
seni severken
en cok kendimi ihmal ettigimi
şimdi en çok kendimi özlediğimi
ve en çok kendimi nasıl hırpaladigimi
Daha iyi anlıyorum
kendimden özür dilemek bile yetmiyor
Anla sevgilim kalbimin nasıl kırıldığını
etrafındaki herkes gitse bile
Her koşulda ben kalırdım yanında
Sen bana çok haksızlık ettin
canın sagolsun demek gelmiyor içimden
canımın içindeki canda sendin aslında
Zeynep Ceylan
Kayıt Tarihi : 28.6.2024 06:42:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Tebriklerimi sunuyorum...
Bazen de hüznün kendisi olup dalıyor yaşamımıza
Bizler yaratıyoruz aşkı sevmek için,sonra peşinden koşuyoruz sevilmek için.Koşarken ve koştururken aşkın peşinden,kim bilir ne öyküler çıkıyor ortaya.O öyküler bazen şiir oluyor. Bizler o şiirlerin her birinde kendimizi buluyoruz .Okudukça aşkımızı tekrar, tekrar yaşarız onlarda . Kalemine sağlık.
TÜM YORUMLAR (2)