Üşümeyi Çamurda Öğrenen Çocuk

Gün çamurluydu,
Yalınayaktı çocuk ve üşüyordu.
Saçları sonbahar kırıntısı sarı
Ve elleri olabildiğine çelimsiz...
Üşümeyi çamurda öğrenmişti çocuk.

Biran annesi takıldı gözlerine
Çamurun tuzla birleştiği yerde
Önce iki adım attı
Sonra çöktü dizleri üstüne.
Epeydir gelmiyordu hayaline.
Uzaklaşırken yanıbaşından gölge
Kıyametler koptu
Kıymetsiz(!) kalbinde!
'Annee! ' diye inledi çocuk.
Gözyaşları isyana bilendi.
Ağlasa
Gökyüzü fırtınaya demlenirdi.
Tuttu kendini
Sıktı dişlerini olanca fersizliğiyle,
Baktı uzaklara
Herşey o kadar uzaktı,
Çocuk o kadar masum...
Çocuk kimsesiz,
Çocuk kırılgan...
Babası geçti gözlerinden
Nerde nasıl öldüğünü bilmeden.
...
Annesi öğretmişti
Babasının öldüğünü
Daha ölümü öğretmeden.
'Ölmek bu mu? ' dedi kendince,
Ölmek,bir görünüp bir kaybolmak mı?
Herşey bir bir anlama bürünürken,
Kolları,buz gibi çamura düştü!
Çocuk halsiz,
Çocuk,hadsiz acılarla inliyordu,
Ve çocuk
Bir görünüp bir kaybolmak istiyordu.

30 Ağustos '07