Üşümesin Şiiri - Mehmetcemre Çetin

Böyle habersiz giderse anneler
Bir yanı hiç ısınmayan hayat bırakıp çocuğuna
Eksikliği eksilmeyen çabalanın biçaresizliğinde
Tenin de çıban olur yalnızlık
Sonra sebepsiz yalpalanmalar denizine dönüşür yaşam
Bıçağın ucunda ve ıslak bir kirpiğin saçağında
İteleniverir lütufkar sevgiler
Beni affet, seni bazen unutuyorum anne
Arada başka kadınlara sesleniyorum
Sensizliğe yama vuruyor yüreğim
Şafkatin rengini değişiyorum tualim de
Fırçayı resme sürdüğüm de anlıyorum gerçeği
Bu ne bitmez düş kırıklığı anne
Ben kendimce yettiğimce
yarım aklım kalakalmışlığımla
Yarasına merhem yapıyorum yokluğunun
Contasız bir musluk gibi akıyor içime içime
Öyle gecelerden bir gece
Haytalığımı hayırsızlığımı ertelemişken
Bu şiiri al göğsüne anne
Üşümesin.