Üşümedim De Bana Şiiri - Fedai Güven

Üşüyordun be gülüm! ...
Gülyaprağın da çiğ...
Kirpiklerinde kırağı...
Dona kaldın erken,
Cemreler düşmedi dahâ.
Yüreğin kor kalır bakışların da,
Miyden bulanır, başın döner
Ne haddine serhoşluk senin?
Kim düşünür Seni, kim üzülür?
Benim üzülmem kadar?
Masumca yıkılır duygular,
Ten'ini koklamışsa bahar
Hâzan yaprakları kururken,
Sen de bitersin be gülüm! ...
Avutmaz beni yokluğun
Bitmez tükenişler de umut,
Gelmeyen son bekleyişler.
Sahipsiz mezarlar da,
Okunur sanma fatihâlar
Kimsesizlik kol gezerken.
Bozulmaz büyü muskalarlâ
Üflemekle azalmaz acılar.
Geçip giden sevdalara inat
Karlar yağar üstüne,
Erir saçaklar da buz,
Hangi göz değmişse tene,
Bahtındır, kalır her dem.
Taze yaradır, gün kanar
Üşütürsün be gülüm! ...
Sallanan bir koltukta,
Bildiğini okur zaman
Kaybettiysen bir lâdesle,
Bitmiştir Sana yaşam.
Musallâhta yatarken Sen...
Üşümedim de bana!
De ki gülüm, üşümedim
Bileyim ki, güzel ölüm.