Usulca Çöker Sis Şiiri - Aydın Gençalp

Usulca çöker sis…
Tıpkı sessizce yağan kar gibi…
Fakat asla fark etmeyiz…
Bu, yalnız şehirlere değil
Gözlerimize, bedenlerimize işler…
İşler, işler, hissetmeyiz…

Usulca çöker sis…
Gökyüzünde zannederiz,
Kendimizi bir anlığına…
Gerçek gibidir, tıpatıp!
Akşamdan kalma çiyler,
Hüzünlerinden intihar eder…
Tıp, tıp, tıp…
Hem, gökyüzündeyken biz
Ne anlam ifade eder yeryüzü?
Issız, bizsiz…

Usulca çöker sis…
Sanarız ki,
Etrafımızda yalnız
Bu dumandan duvar…
Hayır! Bir yılan kadar merhametsiz
Ve usulca dolanır, tenimizde sis!
Niçin sarılırız ona?
Uçsuz bucaksız bir denizde miyiz?

Usulca çöker sis…
Masum görünür önce,
Yakmaz canını ilkin…
Kendine gel artık, silkin!
Yoksa, oyacak bedenini ince ince
O gördüğün zerrecikler…
Ve inan, çok geç olacak
Leşin, ayakların altına serilince!

Usulca çöker sis…
Az önce çıktın evinin kapısından!
Yürürken, o bildiğin sokaklarda,
Kayboluverirsin birden, sebepsiz…
Devrilir kaldırımlara, ağlarsın…
Duymazlar ki sesini…
Onlar da, en az sis kadar hissiz!

Usulca çöker sis…
Devam ederken kar,
Sessizce yağmaya…
O, çoktan başlamıştır,
Sendeki ruhu yağmaya!
Hala korkmuyorsun;
Mecalin mi yok anlamaya?
Gör, o zerreciklerde var
Kalbini sıkıştırıp patlatacak bir his!
Var artık farkına,
Usulca çöker sis!