Usulca çekilirken güz Şiiri - Atilla Güler

döküldü yağmur gri bulutlardan usulca
sonbahar vurgunu yaprakların üzerine
uğuldayan yorgun yollardan temizlendi tozlar
süzüldü kuruyan çamur laçkalaşmış ilişkilerin üzerinden

can alır artık ayazında titreyen serkeş oyuncu
ve inan…akıl kendini çoktan aştı
iş kime düştü de başımda bu ağırlık
zamanım da kalmadı…hiç kalmadı

veryansın edilen her isyan bir züğürt tesellisi
kayıyor eylül de ellerimizden
…peki ya hüzün?

silinecek mi duvarlara kazınmış sözler sıvayınca üzerini
geçer mi acısı yüreğe saplanmış hançerin

eskimiş paçavra ruhlardan çalındı
bir zamanlar baş tacı ettiğimiz aşk
düşe sığınan korkaklar olduk şimdi
her birimiz…ikimiz

iğreti duran bedenlerimizin içinde
vurdukça ölen zaman sinsice
sahteliğimizi…sahteliğini yüzümüze
kıvrılıyoruz kendi içimize
“anne beni içine al”

rehavetin içinden geçiyor şimdi her an
...sızlayan bir şeyler var yürekte

biliyor musun
üzüm toplanılan bağlarda atılıyor tohumu
…hüzün şarabının
geldi ve geçiyor güz de/yaz gibi
zorlama sevdaların içinde kaybolan
sarı sarmaladı dört bir yanımı
düş/tün…düş/tüm…düş/tük
bilinmez bir inleyiş sağır ediyor her şeyimi
sözleri böylesi savurmam da ondan

belirsiz saniyelerin koşuşturmasında yaşayan
bir ölüye döndü aşk şimdi
kimsesiz geceyi de toplamış tüm karanlığıyla beraber
ardı sıra koşturan yaşam da
hesapsızca ölen bir aşka sığındı
usulca veda ediyor güz…öyleyse niye hala sızlıyor içim

“yaz bre arzuhalci!
kendimden artık istifa ediyorum
orospu bile böyle oynaşmaz
hayatın her an…her saniye
bizimle…aşkla
oynadığınca
kaygısız”

18 Eylül 2007

Atilla Güler