Usul Usul Yaşatıyorum Seni

uzağız çok uzak
aklında başka silüet
inanmak çok mu saçma hala
iki kişi olmadığımıza
dudaklarındaki soğuk ıslaklığı
sesini yapan tüm sözcükleri sevmek
çok mu saçma

her sabah uykumdan dehşet uyantılı
bir acı ki şiirde gözleri bembeyaz bakıyor
her rüyamda
beni tanımayan parmaklarının dokunuşunu
heykeltıraştan çıkma o bakışlarını
-ki öldürebilse öldürürdü-
şiddetini özlemek
çok mu saçma

tattığım ne varsa
duyduğum gördüğüm
yani ben yaşadığım ne varsa sana ekledim
seni bir deniz yapıp kuraklığıma taşıdım
sen de tohum aşkını al
bana taşı
zaten her deniz gibi her keder de biraz yaşlıdır
bizi var eden kendimiziz
beniz
şimdi bir yabancı soluğunu karıştırmak
bu aramızdaki buğulu dumana
yakışır mı

ilk defa açan
rengini ilk defa gösteren bir çiçek gibiyim
ihtirasınla bana şefkat ettiğinde
ağzımdan dökülen her sözcük elbette senin
ben seninim
istersen şiir gibi okuma
ya da istersen bir şiir yap beni
ılık ılık oku
biz yan yanayken zaman bile başka aktı
hala diyorsun ki yanlış
bilemem doğru ya da yanlış hislerimizden ibaretken
bu kadar kör olman
ki kör değilim dedin
çok saçma