Usul Şiiri - Zeynep Beşen

sen,benim sesli ayetim
farkın da mı sın bilmem
ben güneşe selam verirken
ağaçların yapraklarını okşarken
kaldırım taşlarını,severken bile
aklımın senden oluşunu seviyorum.

bahar-ı güzidem
farkın da mı sın bilmem
ben seni çimlere yalın ayak basarken
göğü izlerken
nefes alırken bile,
aklımın senden duruşunu seviyorum.

şebnemli çiçeğim
farkındamısın bilmem
ben seni anneme kahve pişirirken
derin sohbetlerde konun en göbeğinde
tüm dünya başımda dönerken
beni benden alı koymanı seviyorum.

gün dönümün
farkın da mı sın bilmem
bir başıma kaldığımda
içimde tüneyen her söze seni katmayı
içtiğim çayda seni bulmayı,
beni kendimden almanı seviyorum.

sen, avuç içlerimde ki dua
farkın da mı sın bilmem
yürüdüğüm yollara seni anlatmayı
esen rüzgara kokunu sormayı
sevdiğim yapraklarda seni anlatmayı
beni yüreğimden vurmanı seviyorum.

sen,gözümdeki usul delilik
farkın da mı sın bilmem
varlığının tam ortasında yine seni aramayı
bulup bulup yeniden kaybetmeyi
gözlerinde durulmayı
beni canımdan vuruşunu seviyorum.

sen,benim içimdeki yeni doğan
farkın da mı sın bilmem
ama,bil artık
yüzüne baktıkça eriyen ruhumu
kalbinin kalıbına döksen ya
sen şeklinden müzdarip ruhumu,sen taraflarına gömsen ya!

sen,benim bahtıma talih diye doğanım
farkın da mı sın bilmem
bir gün ölürsem
ki öleceğim
işte o gün mutlu öleceğim
çünkü seni seviyorum bil isterim.