Üşüdün Şiiri - Oktay Coşar

Üşüdün...
Ben de üşüdüm
Sanki yalnızlıklarımız göçmen kanatlar gibi birbirini arar.

Üşüdüm
Islandım
Yalpaladım
İsimsiz kaldım
Senin verdiğin birkaç sözcükle ısındım.
Düş dedin,
Düş oldum.
Düş dedim,
Düş oldun...

Çıplak gibi umutlar
koşarken yüreğe
'keşke' dedim.

Üşüdün...
Geceye seni sarmalayayım istedim.
Yumuşacık sözcüklerin gözyaşlarımı ayıklarken,
gülümsedim, gülümsedin, gülümsedik...

Yüreğimde arzu rengine çalan bir tutku oldun,
gitme,
gitme ki
kokun hep aklımda kalsın...

Keşke...

Bin kere keşke...

Keşke, 'keşke' sokağının köşesinde görmeseydim seni...

Keşke de keşke...

Biliyorum üşüyorsun,
biliyorsun üşüyorum,
biliyorum yalnızlık bazen
daracık
kapkaranlık bir hücre.

Biliyorum bir dokunuş kötü kalpli yalnızlığı yok eder,
ya da bir söz,
ya da bir dokunuş,
öpüş,
bakış,
nefes...

Yüreğimden çıkmak bilmiyorsun bir türlü,

Çıkartmak da zor,

bazen üşümemek de...

Ama gördün,
gördüm,
o umut tarlasına
nasıl bardaktan boşanırcasına yürek yağdığını gördük...

Üşüme...
Geceye
düşlere
bana sarıl...

Üşüme,
sözcüklerinle sözcüklerimi birleştir ve üstüne ört sıkıca,
dokunuşlarımdan bir yastık yap koy başının altına,
sımsıcak bir rüya gör,
ki üşüme...

Bu şiiri de al yanına,
duygularımı da al yanına,
düşlerimi de,
arzularımı da,
umutlarımı da al yanına,
yeter ki üşüme...