Üsüdüm Şiiri - Burhaneddin Biçer

Insanlar icinde birhayli gezdim
Kalpleri görünce birden üsüdüm
Yükselen cigligi bastirdim ezdim
Utancin verdigi türden üsüdüm.

Tiyatro kurulmus maske yüzlerde
Yalan kol geziyor riya sözlerde
Sevgiden bihaber soguk yüzlerde
Ruhlari kusatan kirden üsüdüm.

Küfürle carpistim selam verirken
Gözlerim karardi durup dururken
Ben kendi közümle pisip erirken
Kalbime süzülen terden üsüdüm.

Ettigim niyazlar arsi turladi
Karanlik icinde yildiz parladi
Bagrimdaki ates gene harladi
Beynimde cinlayan pürden üsüdüm.

Zehirli yilanlar yolumu sardi
Döktügüm damlalar deryaya vardi
Intizarim costu merihi yardi
Sitemi dolduran zordan üsüdüm

Uzattim elimi herdem bos döndü
Ben sahin ucurdum bana kus döndü
Sarhos mu oldum ki basim hos döndü
Damarimdan akan kordan üsüdüm.

Yillardir avuyu bal dedim yuttum
Kendimi niniyle nazla uyuttum
Herkesler konustu ben dilim tuttum
Anadan babadan yardan üsüdüm.

Bir ümit ararken umudum gitti
Ileri kosarken nefesim bitti
Ben cana yetmedim can bana yetti
Ömrüme yüklenen sirdan üsüdüm.