Üşüdüğümde Gecenin Soğukluğunda

ÜŞÜDÜĞÜMDE GECENİN SOĞUKLUĞUNDA
Karanlıklarında
Üşüdüğümde atkımın boynum sanıp gözümü ısıttığında
Yapayalnız,
Bir başımaydım..

Üşüdüm;
Kara sakallı dev bir cüceydi
Tanıştırdığında silahının kabzasını yüzümle
Ve yine üşüdüm
Manyetonun soğuk demirinden taşan
Sıcak akımların vücudumla temasında..
Üşüdüm..
Hep üşüdüm gecelerce
Gündüzlerce
Ama hep yalnız
Hep birbaşıma..
Burada dostlarsız olma zamanıydı;
Şimdi
Onlar’casına mert
Onlar’casına cesur
Onlar’casına sevdalı olmalıydım.

Korku.. Korku yaşamadım hücrelerimde
Karanlıkların köşesinde,
Derinliklerinde..
Uykularımda bile..
Hiçlerdeydi canım
Bilemiyorum.. Belki vakit bulamadım desem
Korkuyu tanımaya…
Çünkü
Onlar’casına mert
Onlar’casına cesur
Onlar’casına sevdalı olmalıydım

Ve ötekiler
Göremediler gözyaşlarımı
İçime akıttım dağlarca,
Giden yoldaşlarımın başlarında
Acılarıma ağlayamadım
Sıktım yumruklarımı avuçlarımı kanattım
Sıktım dişlerimi sancılarına katlandım
Ve ağıtlar söyledim, şartolurcasına..

Ürperdim sadece..
Ürperdim yavuklunun tenine değdiğinde gibi
Mavzerimin soğuk demirindeyken ellerim
Ve gözlerimle
Ve yüreğimle
Ve düşe kalka
Ve yara bere
Ama hep coşkulu
Hep umut dolu yürüdüm.
Durmadım dostlarım; görülmediklerimde bile
Yürüdüm..Hep yürüdüm.

Önder Atmaca (Şeyhan)